Η Νεολαία για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα Διεθνώς(YHRI) είναι μια ΜΚΟ (μη κυβερνητική οργάνωση) του Οργανισμού για την Ασφάλεια και τη Συνεργασία στην Ευρώπη (ΟΑΣΕ). Με 56 συμμετέχουσες χώρες, είναι ο μεγαλύτερος περιφερειακός οργανισμός ασφάλειας στον κόσμο. Από τις 29 Σεπτεμβρίου μέχρι τις 10 Οκτωβρίου του 2008, αυτά τα κράτη μέλη και οι ΜΚΟ συναντήθηκαν στη Βαρσοβία της Πολωνίας, για τη μεγαλύτερη συγκέντρωση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Ευρώπη. Η Πρόεδρος της Νεολαίας για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα Διεθνώς, κα Μαίρη Σάτλγουορθ, Δρ. Εκπαίδευσης, παρέστη μαζί με άλλους αντιπροσώπους των ΜΚΟ στη Βαρσοβία. Οι δηλώσεις της εκεί ακολουθούν.

Αυτή τη χρονιά γιορτάζουμε την 60ή Επέτειο της Οικουµενικής Διακήρυξης των Ανθρωπίνων Δικαιωµάτων. Το 1948, όταν υπογράφτηκε και ήρθε σε ύπαρξη η Διακήρυξη, τα Ηνωμένα Έθνη κάλεσαν όλες τις χώρες-μέλη, «να κάνουν το παν για να διαδοθεί, να παρουσιαστεί, να μελετηθεί και να επεξηγηθεί η Οικουμενική Διακήρυξη Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, κυρίως στα σχολεία και άλλα εκπαιδευτικά ιδρύματα, χωρίς να γίνεται διάκριση βασιζόμενη στην πολιτική κατάσταση των χωρών ή των περιοχών» Υπάρχουν σήμερα 192 χώρες -μέλη των Ηνωμένων Εθνών, συμπεριλαμβανομένων, φυσικά, των χωρών του ΟΑΣΕ.

Το μήνυμά της προς τον ΟΑΣΕ ήταν:

«Είμαι η πρόεδρος της Νεολαίας για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα Διεθνώς. Ο σκοπός της είναι να διδάξει τη νεολαία για τα ανθρώπινα δικαιώματα, και συγκεκριμένα την Οικουμενική Διακήρυξη των Ηνωμένων Εθνών για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα. Ως πρόεδρος έχω ταξιδέψει σε περισσότερες από 70 χώρες σε όλο τον κόσμο. Σε αυτές τις χώρες λίγοι άνθρωποι από αυτούς που συνάντησα γνώριζαν για την Οικουμενική Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου ή τι είναι τα ανθρώπινα δικαιώματα τους. Έχω, επίσης, πάρει συνέντευξη από ηγέτες, μεταξύ αυτών, βασιλέων, ανώτερων κυβερνητικών στελεχών, εκπαιδευτικών, δικηγόρων και ακτιβιστών. Έχω διαπιστώσει ότι, ενώ έχουν γίνει, σε κάποιο βαθμό, επιτυχημένες προσπάθειες για την εφαρμογή της εκπαίδευσης στα Ανθρώπινα Δικαιώματα, η αποτελεσματικότητα τους ήταν περιορισμένη εξαιτίας των πιέσεων και των περιορισμών που επιβάλλονται από διεφθαρμένα άτομα, όπως στέρηση της πρόσβασης σε μέσα για την εκπαίδευση στα ανθρώπινα δικαιώματα, ακόμη και προσωπικούς εκφοβισμούς και απειλές. Επίσης, κατά τη διάρκεια της Δεκαετίας των Ηνωμένων Εθνών για την Εκπαίδευση στα Ανθρώπινα Δικαιώματα σημειώθηκε μόνο περιορισμένη επιτυχία στην προσπάθεια υλοποίησης των προγραμμάτων εκπαίδευσης.

Αυτό που χρειάζεται είναι να έχουμε την εκπαίδευση στα ανθρώπινα δικαιώματα ως ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΗ, έτσι ώστε να μπορεί να συμπεριληφθεί σε όλα τα εκπαιδευτικά ιδρύματα. Εάν αναγνωριστεί ως ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΗ η εκπαίδευση στα ανθρώπινα δικαιώματα θα μπορεί να γίνει υπό την ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ του νόμου, θα ΑΠΑΓΟΡΕΥΤΕΙ σε διεφθαρμένα άτομα να εμποδίσουν αυτή την εκπαίδευση, θα διευκολυνθεί η ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ υποστήριξη για την έρευνα, ανάπτυξη, παραγωγή, προώθηση και διανομή των υλικών που απαιτούνται για την εκπαίδευση στα ανθρώπινα δικαιώματα σε τοπικούς πληθυσμούς. Σε τελική ανάλυση, η υποχρεωτική εκπαίδευση στα ανθρώπινα δικαιώματα, θα ΔΩΣΕΙ ΤΗ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ στον κόσμο να ξέρει τι είναι τα ανθρώπινα δικαιώματά του καθώς και τις υποχρεώσεις του, σύμφωνα με το άρθρο #29 της Οικουμενικής Διακήρυξης των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, για την προστασία και την υπεράσπιση των δικαιωμάτων για τους ίδιους και άλλους.

Ο εικοστός αιώνας είδε την δημιουργία της Οικουμενικής Διακήρυξης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της εκπαίδευσης στα ανθρώπινα δικαιώματα. Ο χαρακτηρισμός ως ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΗΣ της Εκπαίδευσης στα Ανθρώπινα Δικαιώματα θα εξασφαλίσει την εφαρμογή της εκπαίδευσης για τα ανθρώπινα δικαιώματα στον εικοστό πρώτο αιώνα».